Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Nie było łazienek, nikt nie chorował, nie było grypy żołądkowej, w jednej bańce czysta woda, w drugiej brudna.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Kwoka na jajkach siedziała u Pabiana. Teraz to nie do pomyślenia, a wtedy się na zimę kwokę brało do domu, aby ciepło miała.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Ja wtedy miałam 7 lat.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.