Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Tego domu już nie ma

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy