Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Tego domu już nie ma

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.