Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Zofia Rydet chodziła po chałupach, izbach. Teraz mieszkania są maleńkie – czasami nie sposób tak się odsunąć, aby sfotografować ścianę w tle.

Niedawno się przeprowadziłam. Pomyślałam, że to dobry pomysł, aby poznać swoich sąsiadów.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.