Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Zastanawiam się, czy gdyby Zofia Rydet fotografowała dzisiaj, to czy robiłaby to w kolorze?

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Zrobiłam zdjęcie, ale nie chciał się zgodzić na publikację. Pożegnałam się. Potem dogonił mnie samochodem na drodze i powiedział, że zmienia zdanie, bo mi ufa.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.