To syćko nasze na tym zdjęciu. I moja babcia siedzi sobie z wnuczkiem swoim, my pewnie w polu byliśmy.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.