Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Zawsze pytałam, czy chcą ode mnie w zamian jakieś specjalne zdjęcie, jako prezent.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

To było dla mnie wyzwanie. Taki pretekst, aby się sprawdzić, aby pokonać nieśmiałość.

Ta już ma dziś troje dzieci

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.