Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Zofia Rydet chodziła po chałupach, izbach. Teraz mieszkania są maleńkie – czasami nie sposób tak się odsunąć, aby sfotografować ścianę w tle.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

To było dla mnie wyzwanie. Taki pretekst, aby się sprawdzić, aby pokonać nieśmiałość.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Umawiałem się z nimi na spotkanie, a nie na fotografowanie – zdjęcie robiłem przy okazji.