Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Umawiałem się z nimi na spotkanie, a nie na fotografowanie – zdjęcie robiłem przy okazji.

To było dla mnie wyzwanie. Taki pretekst, aby się sprawdzić, aby pokonać nieśmiałość.

Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy