Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Ujmijcie tak, aby było widać tę starodawną kuchnię. Bo to zaraz takich nie będzie wcale.

Ja dobrze pamiętam tę panią, ona tu u mnie się zatrzymała. Ja nie wiedziałam co ona robi. Kiedyś do kuchni weszła, zapytała czy może zdjęcie zrobić, ja akurat z pracy wróciłam. I takie zdjęcie mam.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.