Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Tego domu już nie ma

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.