Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Jest zupełnie inaczej, gdy osoby pozują w mieszkaniach, które są wynajęte, nie są do końca ich przestrzeniami.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.