Tego domu już nie ma

Umawiałem się z nimi na spotkanie, a nie na fotografowanie – zdjęcie robiłem przy okazji.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Niedawno się przeprowadziłam. Pomyślałam, że to dobry pomysł, aby poznać swoich sąsiadów.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Na zdjęciu jest moja znajoma, której nie widziałam siedem lat. Ta fotografia była okazją do ponownego spotkania.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.