Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Tego domu już nie ma