A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Tego domu już nie ma

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Przyszłam do znajomych, a ostatecznie wylądowałem u osób, których nigdy wcześniej nie spotkałam.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Zofia Rydet chodziła po chałupach, izbach. Teraz mieszkania są maleńkie – czasami nie sposób tak się odsunąć, aby sfotografować ścianę w tle.