Zrobiłam zdjęcie, ale nie chciał się zgodzić na publikację. Pożegnałam się. Potem dogonił mnie samochodem na drodze i powiedział, że zmienia zdanie, bo mi ufa.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Mimo, że dobrze znam te osoby, a w ich domach bywałam, to zwróciłam uwagę na takie rzeczy, których nie zauważyłam nigdy wcześniej.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.