Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

Zrobiliśmy zdjęcie, a potem on usiadł i zaczął pokazywać mi swoje rodzinne fotografie. I to było prawdziwe spotkanie.

Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

Ja wtedy miałam 7 lat.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.