Zanim zrobiłam zdjęcie, jeszcze zbiegła po buty, aby na zdjęciu nie być w kapciach.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.