Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Jest zupełnie inaczej, gdy osoby pozują w mieszkaniach, które są wynajęte, nie są do końca ich przestrzeniami.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.