Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Ta już ma dziś troje dzieci

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

To syćko nasze na tym zdjęciu. I moja babcia siedzi sobie z wnuczkiem swoim, my pewnie w polu byliśmy.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.