Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Poszłam sfotografować sąsiada, u którego nie byłam 25 lat. On mnie kiedyś na ramie roweru wiózł do komunii.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Zastanawiam się co na te moje zdjęcia powiedziałaby Zofia Rydet – czy zaakceptowałaby je dzisiaj w swoim cyklu?

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.