Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Ta już ma dziś troje dzieci

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

Zanim zrobiłam zdjęcie, jeszcze zbiegła po buty, aby na zdjęciu nie być w kapciach.