Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

To syćko nasze na tym zdjęciu. I moja babcia siedzi sobie z wnuczkiem swoim, my pewnie w polu byliśmy.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy