Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Umawiałem się z nimi na spotkanie, a nie na fotografowanie – zdjęcie robiłem przy okazji.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

Kredens jest rozebrany, bo się rozpadał. To krzesełko się zachowało. Pod śliwką stoi.

Na zdjęciu jest moja znajoma, której nie widziałam siedem lat. Ta fotografia była okazją do ponownego spotkania.

Ta już ma dziś troje dzieci

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.