Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Zawsze pytałam, czy chcą ode mnie w zamian jakieś specjalne zdjęcie, jako prezent.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.