Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

Chciałam sfotografować osoby z mojej kamienicy – pukałam chyba z 10 razy, nie udało się. Dzisiaj ludzie nie są tak ufni.

Szafa wbudowana w ścianę pomiędzy dwoma izbami – charakterystyczna, dużo osób tak tu miało

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.

Ta już ma dziś troje dzieci

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Zanim zrobiłam zdjęcie, jeszcze zbiegła po buty, aby na zdjęciu nie być w kapciach.