Zawsze pytałam, czy chcą ode mnie w zamian jakieś specjalne zdjęcie, jako prezent.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Zastanawiam się, czy gdyby Zofia Rydet fotografowała dzisiaj, to czy robiłaby to w kolorze?

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.