Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.

Ta dziewczyna sama usiadła na łóżku w ten sposób – chciała powtórzyć gest, który zobaczyła na zdjęciu z Zapisu, które jej pokazałem.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Kwoka na jajkach siedziała u Pabiana. Teraz to nie do pomyślenia, a wtedy się na zimę kwokę brało do domu, aby ciepło miała.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.