Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Tego domu już nie ma

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.