To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.

Zanim zrobiłam zdjęcie, jeszcze zbiegła po buty, aby na zdjęciu nie być w kapciach.

Tego domu już nie ma