Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

Zastanawiam się co na te moje zdjęcia powiedziałaby Zofia Rydet – czy zaakceptowałaby je dzisiaj w swoim cyklu?

Tego domu już nie ma

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.