Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Tego domu już nie ma

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.