Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Tak jak wtedy mam stanąć? Ze chrztu wtedy przyszliśmy, z kościoła. Teraz córka ma 32 lata.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Zastanawiam się, czy gdyby Zofia Rydet fotografowała dzisiaj, to czy robiłaby to w kolorze?

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.