Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Przyszłam do znajomych, a ostatecznie wylądowałem u osób, których nigdy wcześniej nie spotkałam.

Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Zofia Rydet pracowała techniką, która w jej czasach była dostępna, tania i prosta. Dzisiaj dostępna, tania i prosta jest fotografia cyfrowa – to jest kontynuacja jej podejścia.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Fotografowałam osoby, które znam, nierzadko bardzo dobrze, albo bardzo długo – na przykład 15 lat. Ale nigdy nie byłam u nich w domu.