Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

To było dla mnie wyzwanie. Taki pretekst, aby się sprawdzić, aby pokonać nieśmiałość.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

Na zdjęciu jest moja znajoma, której nie widziałam siedem lat. Ta fotografia była okazją do ponownego spotkania.

Spodziewałem się, że fotografowanie inspirowane Zapisem socjologicznym, będzie dużo prostsze.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Nie było łazienek, nikt nie chorował, nie było grypy żołądkowej, w jednej bańce czysta woda, w drugiej brudna.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.