Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Babcia poprowadziła mnie do sąsiadki, ona do swojej sąsiadki, a ona dalej. I tak już poszło.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Szafa wbudowana w ścianę pomiędzy dwoma izbami – charakterystyczna, dużo osób tak tu miało

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

To było dla mnie wyzwanie. Taki pretekst, aby się sprawdzić, aby pokonać nieśmiałość.