Pierwszą rzeczą było wspólne oglądanie zdjęć Zofii Rydet. Opowiadałam o tym, jak ona pracowała, co robiła. I to wszystkich przekonywało.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Poszłam sfotografować sąsiada, u którego nie byłam 25 lat. On mnie kiedyś na ramie roweru wiózł do komunii.

Szkoda, że nie po góralsku. Jak następnym razem będziecie robić, to się przebierzemy

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Przyszłam do tej pani, ale zanim zrobiłyśmy zdjęcie, czekałam ponad godzinę – mówiła, że „rychtuje się do fotografii”.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.