Fotografowałam pana, który jest wdowcem. Zdjęcie zdjęciem, ale on potrzebował pogadać – więc żeśmy pogadali.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Zastanawiam się co na te moje zdjęcia powiedziałaby Zofia Rydet – czy zaakceptowałaby je dzisiaj w swoim cyklu?

Ta już ma dziś troje dzieci

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.