Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Osoby, które fotografowałam pytały „Co mam robić?” – wszystkich prosiłem o położenie dłoni na stole lub kolanach.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

Ja wtedy miałam 7 lat.

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy