Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.

Tego domu już nie ma

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.