Nie było łazienek, nikt nie chorował, nie było grypy żołądkowej, w jednej bańce czysta woda, w drugiej brudna.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Na poczcie jest bezwzględny zakaz robienia zdjęć, trzeba mieć zgodę naczelnika, musiała to zrobić z zaskoczenia.

Poszłam sfotografować sąsiada, u którego nie byłam 25 lat. On mnie kiedyś na ramie roweru wiózł do komunii.

Na moje przyjście, założyła strój krakowski i powitała mnie wierszem.

To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.