Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Spodziewałem się, że fotografowanie inspirowane Zapisem socjologicznym, będzie dużo prostsze.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.

Dzięki temu projektowi zajrzałam do domu, małej chaty, którą często mijam i która zawsze mnie intrygowała.

Na zdjęciach zamiast telewizorów, coraz częściej są ekrany komputerów. Pokoiki są małe, a ściany puste.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Najważniejszy jest czas – ważne, aby dla fotografowanych osób mieć czas, bo to on buduje zaufanie.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Mimo, że dobrze znam te osoby, a w ich domach bywałam, to zwróciłam uwagę na takie rzeczy, których nie zauważyłam nigdy wcześniej.