Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

To prawdziwa gozdowska chałupa.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Zrobcie, zróbcie… Aby na pokolenia zostało.