Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Komuś się powodziło, taki rowerek!

Sądziłem, że ludzie powinni być sztywni, nie ruszać się. Ale w galerii Zofii Rydet zobaczyłem, że fotografowane dzieci się ruszają, rozrabiają – więc nie rezygnowałam z tych kadrów.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Przez cztery tygodnie fotografowania nosiłam przy sobie codziennie wydruki zdjęć z Zapisu, aby pokazywać je moim bohaterom.

Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Wszystkie te osoby mnie karmiły – obiady, ciasta, kanapki.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.