To była okazja, aby spotkać się z tymi, których znam, ale mam dla nich mało czasu oraz z tymi, których nie znałam, a teraz chcę do nich wracać.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Miał takie zarąbiste włosy. Wszystkie się w nim kochały.

Zastanawiam się, czy gdyby Zofia Rydet fotografowała dzisiaj, to czy robiłaby to w kolorze?

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…