To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Wózek był dla bliźniaczek, taki szeroki, jak mały fiat, kupiliśmy go w Warszawie.

Prosiłam ich, aby byli poważni, nie uśmiechali się – i właśnie wtedy wybuchali śmiechem, nie mogli przestać się śmiać i tak ich fotografowałam.

Spotkanie zaczęliśmy od obejrzenia filmu o Zofii Rydet. Potem poszło już łatwo.

Tego domu już nie ma

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

Ja wtedy miałam 7 lat.

Teraz starsi ludzie często mieszkają ze swoimi dziećmi. Mają tam często tylko pokoik, ale i tak aranżują przestrzeń po swojemu.

Przez tydzień codziennie robiłam jedno zdjęcie – nie rozstawałam się z aparatem i statywem.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.