Ta kołyska nadal jest u nas w domu.

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.

Wydawało mi się, że sfotografować pięć osób to bułka z masłem. Teraz nie mogę pojąć, jak Zofia Rydet dała radę sfotografować ich tysiące.

Bardzo dużo rozmawialiśmy. Ale jak fotografowałem, to milkliśmy, a atmosfera była podniosła.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

Niedawno się przeprowadziłam. Pomyślałam, że to dobry pomysł, aby poznać swoich sąsiadów.

Jest zupełnie inaczej, gdy osoby pozują w mieszkaniach, które są wynajęte, nie są do końca ich przestrzeniami.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

Komuś się powodziło, taki rowerek!