Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Ten pan zgodził się na zdjęcie, a ja w zamian obiecałam, że pomogę umyć mu okna.

Fotografowanie stało się dla mnie okazją do odnowienia znajomości z osobami, z którymi nie widziałem się od lat.

Tego domu już nie ma

Fotografowałam osoby ze spuszczonym wzorkiem – to mnie różni do Zofii Rydet. Chciałam, aby te osoby zachowały to spojrzenie dla siebie.

Zrobiłam zdjęcie, ale nie chciał się zgodzić na publikację. Pożegnałam się. Potem dogonił mnie samochodem na drodze i powiedział, że zmienia zdanie, bo mi ufa.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.

Kiedyś w tej jednej izbie mieszkało siedem osób. Teraz ta pani została sama.

Ja prosto od sprzątania i tak mam do zdjęcia? Wtedy nas więcej było.