Pokazywałem starszym osobom książkę Obecność – bo tam też są sfotografowani starzy ludzie. To ich przekonywało.

Nie chciałam kopiować tego, jak pracowała Zofia Rydet. Chciałam, aby to było też trochę moje, dokumentalne, ale nie do końca.

Umówiłem się z panią, która była najstarsza w miejscowości. Nie zdążyłem – zmarła przed naszym spotkaniem.

Zawsze pytałam, czy chcą ode mnie w zamian jakieś specjalne zdjęcie, jako prezent.

Dobrze, że nie przyjechałam samochodem – razem piłyśmy „babskie” nalewki.

To jest misiek Kuba. Znalazłem go niedawno na strychu.

W dzisiejszych czasach kto by to widział mieć w chałupie lep na muchy

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.