Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

To była okazja do tego, aby poznać ludzi, z którymi na co dzień pracuję.

Zastanawiam się, czy gdyby Zofia Rydet fotografowała dzisiaj, to czy robiłaby to w kolorze?

To prawdziwa gozdowska chałupa.

Czułam presję czasu. Że on ucieka, więc powinnam się spieszyć.

Starsze osoby często odmawiają zdjęcia. Zofii Rydet było łatwiej, bo sama była starsza.

Moi bohaterowie sami wybierali sobie miejsce do zdjęcia – takie, aby czuli się w nim dobrze.

A to przecież nasz dom! I ta stara grusza, i rowery, studnia… I nawet majtki się twoje suszą!

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.