Mimo, że dobrze znam te osoby, a w ich domach bywałam, to zwróciłam uwagę na takie rzeczy, których nie zauważyłam nigdy wcześniej.

Sień, izba i komora. Typowa chata w tamtych czasach. Płot się przewalił, to na ławeczce się garnki suszyło.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Dzięki tym zdjęciom poznaję nie tylko ludzi, ale też siebie.

Za każdym z tych portretów stoi spotkanie – 2-3 godziny, herbata, ciasto.

We wiaderku woda, kurczę, a teraz krany…

Ja wtedy miałam 7 lat.

Ta dziewczyna sama usiadła na łóżku w ten sposób – chciała powtórzyć gest, który zobaczyła na zdjęciu z Zapisu, które jej pokazałem.

Niedawno się przeprowadziłam. Pomyślałam, że to dobry pomysł, aby poznać swoich sąsiadów.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.