Najkrótsze spotkanie trwało godzinę. A zdarzało się, że spędziliśmy razem pół dnia.

Godzinę czekałam na babcię zanim się przyszykowała.

Ta pani miała mi tyle do opowiedzenia, że umówiłyśmy się na kolejne spotkanie.

Zastanawiam się co na te moje zdjęcia powiedziałaby Zofia Rydet – czy zaakceptowałaby je dzisiaj w swoim cyklu?

Z tego, co na tych zdjęciach, nic się nie zachowało, bo była powódź.

Dla mnie te spotkania były początkiem mojego własnego, fotograficznego projektu.

Postanowiłem, że będę fotografował mieszkańców miejscowości, do której niedawno się przeprowadziłem.

To była niedziela. Gdy przyszłam, ta pani czekała z rosołem na córkę.

O! widać drewniane powały, to było zamiast sufitów. Dom był jeszcze kryty strzechą.

Ujmijcie tak, aby było widać tę starodawną kuchnię. Bo to zaraz takich nie będzie wcale.